Rimski tragovi (Roman traces)
Područje Bosanskog Petrovca prema arheološkim istraživanjima bilo je naseljeno još u ilirsko doba, a naročito u rimsko, kada je došlo do postepene romanizacije čitavog područja. O tome govore ostaci naselja (gradine) na brojnim lokalitetima, a ima ih skoro u svakom selu.
Ovo područje spominje se u pisanim tragovima još 950. godine pod nazivom Pesenta, što je latinsko ime za starohrvatsku župu Pset. Iz ranosrednjovjekovnih vremena datira romanička crkva u Koluniću. Do turskih osvajanja, ovaj kraj neprekidno je bio dio hrvatskih država, Kraljevine Hrvatske i povremeno srednjovjekovne Bosne.
Po prvi put su ovi krajevi ušli u sastav srednjovjekovne bosanske države u periodu 1322. – 1332. za šta je zaslužan ban Stjepan II. Kotromanić. Već u pisanim dokumentima iz 1334. godine spominje se mjesto pod nazivom St. Petri de eodem, te Crkva sv. Petra koja je bila u današnjem Bosanskom Petrovcu, a po njoj se prozvalo i naselje. Sve do 1520. godine, ovo je područje više puta mijenjalo svoje gospodare.
Rimski bunar/Roman well
Stari bazen iz nekog davnog vremena na Gorinčanima kod Bosanskog Petrovca, u blizini ceste Ključ – Bihać, još se drži. Pretpostavlja se da potiče iz rimskog perioda. Odolijeva vremenu.
Tursko nasljeđe (Turkish heritage)
Osmanlije ovo područje osvajaju između 1520. i 1530. godine (to je vrijeme Sulejmana Veličanstvenog). Bosanski Petrovac spada među mlađa gradska naselja u Krajini. Grad u Petrovcu sagrađen je za vrijeme sultana Ahmeda III. Iza Karlovačkog mira (1699. godine) Lika i Dalmacija, koje su do tada bile u sastavu velikog Osmanskog carstva, potpadaju pod vlast Austrije, odnosno Mletačke Republike. Uspostavljena je granica na rijeci Uni koja ostaje neizmijenjena do današnjih dana. Bošnjačko muslimansko stanovništvo se povlači iz tih oblasti i naseljava područja Kulen-Vakufa, Bjelaja, Bihaća, Cazina i područje sadašnjeg Bosanskog Petrovca, koje u novim političkim i vojnim zbivanjima dobiva stratešku važnost. Počinje osiguranje putnih komunikacija. Izgrađen je čitav niz (us)putnih stanica. Jedna takva je izgrađena kod Petrovog vrela, da bi kasnije bio izgrađen fortifikacijski objekt tipa palanke, naseljavano civilno stanovništvo uz palanku i na kraju uobličeno u urbano naselje tipa kasaba (grad). U to je vrijeme nosio ime Novosel, zatim Petrovac, da bi 1895. dobio današnje ime Bosanski Petrovac. U gradu je bila jedna tabija i jedna kula na više spratova, a spadala je među najviše u području Krajine.
Austro-ugarski uticaj (Austro-Hungarian influence)
Petrovački grad je dočekao u dobrom stanju okupaciju Austro-Ugarske 1878. godine. Vjerovatno je porušen 1905. godine prilikom provođenja regulacionog plana, koji je izgradila austro-ugarska vlast. U to su vrijeme izgrađeni mnogobrojni putevi i pruge radi eksploatacije drvnog bogatstva. Austro-Ugari napravili su i svu prateću infrastrukturu za život gradića, čak i veliko klizalište.
Ostaci iz II. svjetskog rata (WW II remains)
Nakon kapitulacije kraljevine Jugoslavije aprila 1941. Petrovac se, kao i čitava Bosna i Hercegovina, našao u sastavu Nezavisne države Hrvatske (NDH), u okviru župe Pset, čije je sjedište bio Bihać i u to vrijeme nosio je ime Hrvatski Petrovac.
Vrhovni štab NOVJ-a koji se skrivao u ovom kraju je 1. novembra 1942. osnovao Prvu proletersku diviziju NOVJ-a koja je sjedište imala u Petrovcu, a 8. novembra u Petrovcu osnovana je Prva proleterska brigada NOVJ-a, koja je od Vrhovnog zapovjednika NOV-a i POJ-a Josipa Broza Tita dobila proletersku zastavu. Dana 6. decembra 1942. godine u Bosanskomu Petrovcu na Prvoj zemaljskoj konferenciji osnovan je Antifašistički front žena Jugoslavije.
Drvar je jedno od najpoznatijih mjesta vezanih za Narodnooslobodilačku borbu naroda Jugosavije, od 1941. do 1945. godine. U njemu je 27. jula 1941. godine izvedena prva ustanička akcija na teritoriji Bosne i Hercegovine, koja se kasnije slavila kao Dan ustanka naroda BiH, a 25. maja 1944. poznati njemački desant, u kojim su Njemci bezuspješno pokušali da zarobe Vrhovnog komandanta NOV i POJ Josipa Broza Tita.
Desant na Drvar Početkom 1944. godine njemačka Vrhovna komanda se odlučila za novu operaciju, nazvanu „Konjićev skok“, čiji je glavni cilj bio da ukloni ili zarobi Vrhovni štab NOV i POJ i da se tako dobije strateška prednost sve dok se potpuno ne unište jedinice NOV i POJ. Za ovaj napad upotrijebljen je jedan bataljon padobranaca, SS-ovaca, koji je, poslije žestokog bombardovanja Drvara, bačen na grad pomoću jedrilica, kao i pomoću padobrana. Istovremeno su kopnenim putem krenule od Sarajeva preko Jajca borbene grupe Sedme SS divizije “Princ Eugen”, a od Knina 118. lovačka divizija i 92. motorizovani puk, te od Bihaća i Bosanskog Novog borbene grupe 373. i 392. njemačke divizije. Za dan napada Njemci su uzeli dan proslave Titovog rođendana, 25. maja, očekujući da će partizane zateći nespremne.
Pećina (kasnije nazvana Titova pećina) u kojoj se nalazio Vrhovni štab bila je pod stalnom vatrom njemačkih padobranaca, a Tito i članovi Vrhovnog štaba su uspjeli da se oko 12 časova toga dana probiju iz pećine prema Ataševcima, te se sa Kupreškog polja, sovjetskim avionom, prebace u Bari (Italija). Esesovački padobransko-lovačaki bataljon pretrpio je u Drvaru velike gubitke, a operacija “Konjićev skok” potpuno je propala.
Muzej 25. maj u Drvaru, predstavlja spomen-kompleks vezan za tzv. Sedmu neprijateljsku ofanzivu. U sastavu kompleksa se nalazi: glavna zgrada Muzeja „25. maj“, Titova vila, zgrada u kojoj je oformljena OZNA (Odjeljenje zaštite naroda) i prostor Titove pećine. Muzej je od svog osnivanja 1945. godine radio na prikupljanju, obradi i prezentaciji građe vezane za Drugi svjetski rat. Djelatnost Muzeja važna je za proučavanje antifašističke istorije u Bosni i Hercegovini, ali i regiji. U socijalističkoj Jugoslavijii bio je turistička atrakcija Drvara, koji je godišnje posjećivalo 200.000 turista.
Iako je većina muzejskih eksponata (7000) otuđena, uništena i spaljena tokom posljednjeg rata (1992-1995), lokalitet na kojem se nalazi ima veliku simboličku i istorijsku važnost.
Početkom rata u Bosni i Hercegovini, pećina je porušena 1992. godine i obnovljena 2006. godine uz pomoć Američke agencije za međunarodni razvoj. Ponovo je otvorena za posjetioce 25. maja 2006. godine, na šezdesetdvogodišnjicu desanta na Drvar.
